Sint-Pietersberg in Maastricht

Samen met een goede vriendin, Jessica, zijn we helemaal naar Maastricht gereden om daar het fort Sint-Pieter te bezichtigen. Onze eerste reden om naar de Sint-Pietersberg te gaan was het hondenlosloopgebied, vanwege Jessica haar hyperactieve hond.

Het fort is gebouwd in 1701-1702, in opdracht van de militaire gouverneur van Maastricht, Daniël Wolf. Nadat de Fransen in 1673 de Sint-Pietersberg hadden veroverd, hebben ze het fort in een vijfhoek gebouwd voor een betere verdediging langs de zuidelijke muren. Later in 1794 is het fort nogmaals aangevallen door de Fransen.

Nadat het fort gemoderniseerd was verloor het zijn verdedigingsfunctie. Vroeger bevond zich aan de voorkant van het fort een café, restaurant en een feestlocatie, maar deze waren gesloopt toen wij aankwamen. Ze waren toen bezig aan de restauratie van het fort. Dit was ook de reden dat we niet in het fort zelf zijn geweest. 

Je kan het fort samen met een gids gaan bezoeken, zodat je meer te weten kan komen over de tijd van de belegeringen. Het fort heeft ook nog enkele schietgaten in de gracht, ondergrondse gangen en oude kanonnen. Het is een imposant fort, dat zeker bewaard moet blijven. 

Fort Sint-Pieter, de binnenkant

Het was een zonnige leuke dag en we gaan het zeker nog eens opnieuw doen en misschien dan wel een kijkje nemen binnen in het fort. 

Toetanchamon zijn graf en zijn schatten

Op 27 oktober ben ik naar het Koninklijke museum voor kunst en geschiedenis gegaan. Daar ben ik meer te weten gekomen over de schatten van Toetanchamon. Het was een prachtige, unieke tentoonstelling, die me zeker is bijgebleven!

Wanneer ik in de eerste zaal kwam was ik nog niet onder de indruk.
De koptelefoon als persoonlijke gids vertelde ons meer over de tijd van de farao's.

In de tweede zaal kregen we een filmpje over de geschiedenis van de archeologie in Egypte te zien.
Je werd als het ware meegezogen in het levensverhaal van Howard Carter en herbeleeft het moment waarop Carter de schatten van Toetanchamon voor het eerst aanschouwde.

Je ziet de onaangeroerde graftombe van Toetanchamon en zijn voorkamer, die tijdens de voorstelling lichter en duidelijker werd.
Dan ontdek je al zijn fascinerende schatten.

Je voelt je als een Indiana Jones die voor het eerst de kamers van de farao ontdekt.

Mijn oma was naar de echte tentoonstelling in Egypte gegaan en toch vond ze de tentoonstelling van Brussel veel mooier. (Ik moet er dan wel bij vermelden dat ik een gekke oma heb.) Dus het is zeker de moeite waard om deze eens te gaan bezoeken!